Поезија

T&T напиша:

Master напиша:Rectangular collapse

Build me a bedroom without windows
so that my dreams could not come to me.
Build me a bed of glass
so that I could not see my reflection
in the aches of every breath I am taking.

Yet you can come to me, whispering the melody of the rotten
swans in blossom.

Moja.

Од воодушевеност уште не знам шо да напишам.....

Ти ја прам она фацана....знајш која

Master напиша:

Bleak напиша:или некоја ама која ?

Е која де???

А насловот на мојата песна, точно го опишува чувството на моментната желба да имате некого или некој да ве има вас.

Ај прочитај го насловон уш еднаш хаха (пак смајли)

Mary Jane напиша:

Master напиша:

Bleak напиша:

Е која де???

А насловот на мојата песна, точно го опишува чувството на моментната желба да имате некого или некој да ве има вас.

Па зато ме замисли...

Па не баш моментна желба зш сеуште е во мене желбата трајт ушче да не реча... уп рекоф

Bleak напиша:

Mary Jane напиша:

Master напиша:

Bleak напиша:

Е која де???

А насловот на мојата песна, точно го опишува чувството на моментната желба да имате некого или некој да ве има вас.

Па зато ме замисли...

Па не баш моментна желба зш сеуште е во мене желбата трајт ушче да не реча... уп рекоф

Ам да де...ама постојат моменти кога таа е на поголемо ниво,така? Кога веќе немојш да се воздржиш и контролираш.

Master напиша:

Bleak напиша:

Mary Jane напиша:

Master напиша:

Bleak напиша:

Е која де???

А насловот на мојата песна, точно го опишува чувството на моментната желба да имате некого или некој да ве има вас.

Па зато ме замисли...

Па не баш моментна желба зш сеуште е во мене желбата трајт ушче да не реча... уп рекоф

Ам да де...ама постојат моменти кога таа е на поголемо ниво,така? Кога веќе немојш да се воздржиш и контролираш.

да сум заљубен не сум ама ми го срти умоф една личност

И помалце цитати.

Ќе отворам тема сеа пирамида од цитати таму испразнувајте се со цитати.

Иначе еф една нова песна пред само 5 мин напишана и така се надевам дек е уба битно мое дело е

Самовила

Не знам зошто мора вака
да те љубам без да сакам
Морам јас да се вратам
За да престанам да патам

Ти само љуби ме нежно
нека тоа биде вечно
твоите сјајни очи мора
по мојот пат да ме водат

Морам да сум крај тебе
за да живнам јас во себе
и сепак јас те љубам
во просторот да не се губам

За тебе би ги дал мојте очи
само ти радост да ми точиш
морам јас да те видам
ти си мојата самовила

Бај: Блашко Поето

Bleak напиша:Иначе еф една нова песна пред само 5 мин напишана и така се надевам дек е уба битно мое дело е

Самовила

Не знам зошто мора вака
да те љубам без да сакам
Морам јас да се вратам
За да престанам да патам

Ти само љуби ме нежно
нека тоа биде вечно
твоите сјајни очи мора
по мојот пат да ме водат

Морам да сум крај тебе
за да живнам јас во себе
и сепак јас те љубам
во просторот да не се губам

За тебе би ги дал мојте очи
само ти радост да ми точиш
морам јас да те видам
ти си мојата самовила

Бај: Блашко Поето

иаме поет на форумов...браво блажо свака част
шо е твој уште поуба ја прајт

Фала на елементот иначе си ме префалила ти

Bleak напиша:Фала на елементот иначе си ме префалила ти

не е бе елемент компликација е

Блажо едно прашање- за да можам да го оформам својот коментар за песниве. Пишиш за да ги интерпретираш песниве или литературни дела?

ех бре тандеру мој,ги сакам твоиве дела.реди уше.
Е сега веќе имаме вистински поет.

Како прашлив праг пред врата
од нога нестапнат,
веќе 20 години
како да не постои.

Така и моево срце
од тебе занесено
веќе години изминати
и освен тебе друга не љуби.
реф:
Но сепак не се враќај крај мене
зошто љубов е тага,а со тага живеев.
Ме напушти знај и тогаш направи крај
на све она што ми значеше.

Те имав некогаш
и за тоа плачам понекогаш
и не ми е жал за срце Господ што ми дал
и ти го оставив засекогаш.

Ај еве и една моја.....

  Во темните одаи на животот
  Каде што светлината е недостижна
  А прашината што не гуши е храна
  За нашите заталкани души
  Порокот на нашиот глас 
  Нема да го дочека својот спас

  На колена пред семоќниот ни бог
  Се поблиску сме до крајниот рок
  Нашето време безвредно тече
  Наместо да го бараме излезот,тој рече
  Зошто времето не не чека нас
  Неосетно ке дојде и последниот час
  Од кој сите несвесно се плашиме 
  Рече тој чуден глас

  Не беше тој човек,а ни бог
  Кој сите велат дека семоќен бил
  Ако е така зошто....
  Зошто тој од мене би се скрил?
Ѓ
  Дал јас сум олицетворение
  На ѓаволот,братот негов сив
  Ил сум потомок на некој
  Еднорог нескротлив див?
  Ил тој е илузија бедна 
  Која е измислена
  За човекот да има мисла една
  Ех,што ли само се крие 
  Зад таа врата, чудна и темна?

  Дал сокриен скржавец
  Кој ја крие светлината
  Или топлината која за мене
  Е сеуште непозната.
  Или можеби е она што не плаши?
  Лути огној во небесата што готра!
  Ноќни мори што во нас ке се створат
  Ил пороците ни темни
  Секој од нас што го демни...

Тони закон, ноу комент. А има и добри поети по форумчево, што ми е многу мило

ThUnDeR напиша:

Ако....

Ако сфратиш некогаш,
кон мојот дом,
застани, поклони се,
но, не влегувај,
ме нема.

Ако помислиш некогаш,
на овој скитник бел,
запрашај се,
дал тој имаше цел?

Но, не барај ме, ме нема
!Јас не сум она што бев,
ниту сум исполнет со гнев,
запловив по вечните води,
за наместо мене, друг да се роди!

Е ова ми е омилена твоја Шазе I just looove it

Master напиша:Блажо едно прашање- за да можам да го оформам својот коментар за песниве. Пишиш за да ги интерпретираш песниве или литературни дела?

Вторава е веќе интерпретирана првата онака е напишана

Ондак, извинете шо вака ќе искоментирам ама ти и Лаки сте типични Македонски поети.

Заш Манстер ак смеа ја да уопита аа?

Master напиша:Ондак, извинете шо вака ќе искоментирам ама ти и Лаки сте типични Македонски поети.

Заш типични? мие не сне типични него специфични поети

И песнава на одмор ја пишев денес зш немав шо да прам.

"Ludiot"

Voden od svojot zanes
sledejki go ritmot na zivotot
se slusaa vo tisina zvucite na gitarata.
Zamrznat,no sepak gori od toplina.
Toplinata na nadezta,
pomesana so cuvstvo na pesimizam.
Negovata gitara sviri,
iako racete mu se pod paltoto.
Negovata nasmevka sveti,
iako potazen od nego nema.
Se cuvstvuva osamen,
iako gi ima nasekade.
Nasekade samo luge...
Dali e lud ili ludo sonuva po ludoto?
Srceto cuka,
no dusata bara spokoj.
Vo toj,za nego,mrak na svetlinata.
No, Utre nema kraj.
Toj pak ke e ludiot.

Јас ова меѓу часој ја напишав:



Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
`'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door -
Only this, and nothing more.'

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -
For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore -
Nameless here for evermore.

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
`'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door -
Some late visitor entreating entrance at my chamber door; -
This it is, and nothing more,'

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
`Sir,' said I, `or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you' - here I opened wide the door; -
Darkness there, and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before
But the silence was unbroken, and the darkness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!'
This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!'
Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
`Surely,' said I, `surely that is something at my window lattice;
Let me see then, what thereat is, and this mystery explore -
Let my heart be still a moment and this mystery explore; -
'Tis the wind and nothing more!'

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door -
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door -
Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
`Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, `art sure no craven.
Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore -
Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning - little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door -
Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door,
With such name as `Nevermore.'

But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only,
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered -
Till I scarcely more than muttered `Other friends have flown before -
On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before.'
Then the bird said, `Nevermore.'

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
`Doubtless,' said I, `what it utters is its only stock and store,
Caught from some unhappy master whom unmerciful disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore -
Till the dirges of his hope that melancholy burden bore
Of "Never-nevermore."'

But the raven still beguiling all my sad soul into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door;
Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore -
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore
Meant in croaking `Nevermore.'

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,
But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er,
She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
`Wretch,' I cried, `thy God hath lent thee - by these angels he has sent thee
Respite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore!
Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -
Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted -
On this home by horror haunted - tell me truly, I implore -
Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us - by that God we both adore -
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore -
Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?'
Quoth the raven, `Nevermore.'

`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting -
`Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted - nevermore!

Ова не да се фаља али пофалница добиф за конкурс за тошета проески па ај да ја постирам песмава:

ЗА ТОШЕ

Така млад
со голема радост
песните ни ги пееше
со најголема сладост

Беше најсакан
од сите
Со неговите песни
ни ги исполнуваше дните

Кога на сцена
ќе излезеше
секоја птица
ќе запееше

Неговата песна
топла и милна
Во секое срце
создава топлина силна

Неочекувано,
еден ден
За ангелот наш
беше последен:

"Ангелот наш
кој со неговите песни
љубов ни точи,
за навек затвори очи".

Бликнаа солзи
во сечии очи
тага насекаде
почна да се точи

Но, иако веќе англеот го нема,
И малку тажно ни врват дните
Никогаш нема да го заборавиме неговото:
"ВЕ САКАМ СИТЕ!!!"

и така